Bezwaar maken tegen urgentie, heeft dat wel zin?

In mijn praktijk als advocaat krijg ik regelmatig te maken met cliënten die dringend andere woonruimte nodig hebben. Vaak proberen zij via een urgentieaanvraag versneld een woning te verkrijgen. Wat veel mensen niet weten, is dat lang niet elke gemeente een regeling voor urgentie heeft opgenomen in haar huisvestingsbeleid. Zonder zo’n regeling is het aanvragen van urgentie eenvoudigweg niet mogelijk, hoe nijpend de situatie ook is.

Zelf heb ik meerdere cliënten bijgestaan bij het aanvragen van urgentie. Een voorbeeld dat me is bijgebleven, betreft een cliënt met serieuze medische klachten. De woonomgeving belemmerde aantoonbaar zijn herstel: de woning was niet geschikt voor zijn fysieke beperkingen en het risico op verdere gezondheidsproblemen was reëel. Behandelaars hadden bovendien verklaard dat verhuizing binnen zes maanden noodzakelijk was.

De gemeente wees de aanvraag echter af, met als motivering dat het woonprobleem op andere manieren opgelost zou kunnen worden. Wat deze oplossingen dan waren, werd niet onderbouwd. Wij hebben bezwaar gemaakt en de zaak vervolgens voorgelegd aan de rechtbank. De rechtbank oordeelde dat de gemeente onvoldoende had gemotiveerd waarom urgentie niet was toegekend, zeker gezien de medische situatie en de tijdsdruk. De afwijzing werd vernietigd.

In een andere zaak ging het om een cliënte die na een echtscheiding grotendeels de zorg voor haar kinderen had. Bij haar aanvraag voor urgentie speelde een belangrijke omgangsregeling een rol: de kinderen verbleven voornamelijk bij haar. Eén van de kinderen had autisme en was gebaat bij vaste structuur en rust, iets wat bij de vader in de nieuwe situatie niet kon worden geboden. De gemeente wees de aanvraag af met het argument dat de kinderen bij de ex-partner konden wonen. Tijdens de aanvraag was de omgangsregeling niet helder genoeg uitgelegd, waardoor de gemeente de gezinssituatie verkeerd had ingeschat. Nadat beroep was ingesteld en de situatie beter was toegelicht, besloot de gemeente uiteindelijk het besluit te herzien en werd alsnog urgentie verleend.

Deze ervaringen laten zien dat bezwaar maken in urgentiezaken zeker zinvol kan zijn, vooral wanneer:

• De medische onderbouwing onvoldoende wordt meegenomen in de beoordeling;
• Er wordt afgewezen op algemene gronden, zonder concrete alternatieven te benoemen;
• De gezinssituatie zodanig is dat er een duidelijke noodzaak bestaat om snel te verhuizen, bijvoorbeeld vanwege zorg voor kinderen of medische omstandigheden.

Urgentiezaken zijn vaak gevoelig voor details. Een goed onderbouwd bezwaar kan het verschil maken. In mijn ervaring is het belangrijk om niet alleen de feiten helder te presenteren, maar ook goed in te gaan op de persoonlijke omstandigheden die de aanvraag ondersteunen.

Heeft u te maken met een afwijzing van een urgentieaanvraag en twijfelt u of bezwaar maken zin heeft? Laat uw zaak beoordelen. Vaak is er meer mogelijk dan u op het eerste gezicht denkt.

Neem contact op